Intussen...

... Is het verblijf in Ivoorkust van korte duur geweest. We mochten het land niet in. Hoewel we vooraf gebeld hadden en er ons werd gezegd dat we aan de grens een visum konden kopen, en wel voor 35000cfa bleek dat bij aankomst niet meer van toepassing. Recent werd het 'biometrisch' visum ingevoerd. Enkel te verkrijgen in ambassade. We konden dus ofwel naar die in Bamako, ofwel naar die in ouaga (Burkina Faso). Ouaga bleek snel uitgesloten, daar was immers een (terechte) volksopstand aan de gang waarbij de president moest vluchten. En BKO ging ons zo'n ommetje van een goeie 1000 km kosten (heen en terug). We besloten dus om onze reis in Mali verder uit te stippelen.

Aanvankelijk waren we wat teleurgesteld maar daar konden we ons snel overzetten. Maar nu worden we hier in Mali met een aantal ebolagevallen geconfronteerd. Op zich niks om paniekerig over te doen maar men spreekt over 'grenzen sluiten'. En dan zitten we natuurlijk met een serieus probleem. Om maar niet te spreken over het probleem op zich, voor de mensen hier... Je mag er niet aan denken dat het virus (la microbe - zeggen hier velen) zich echt nestelt in een stad als Bamako...

We hebben er even over gedacht om hals over kop het land te verlaten via Mauretania. Maar we zijn nu van plan om een weekje te gaan kamperen in de buurt van Segou en rustig af te wachten en de zaak te bekijken. Hopelijk kunnen we de 25e nog steeds Marina oppikken zoals gepland, en dan zien we wel verder.

Zolang er internet is houden we jullie op de hoogte.

Vrede,

Freddy Degryse en Gi Leoni

Honí soit qui MALI pense

Kayes - Bamako

Intussen zijn we in Segou aangekomen. De grensovergang tussen Senegal en Mali is zoals vanouds, chaotisch maar redelijk correct verlopen. Een strenge douanier wees ons nog eens op onze plichten in verband met de auto. Verkopen is absoluut verboden in Mali. Terwijl zijn buur, aan hetzelfde bureau !! Vertelde dat, indien we dat toch zouden willen, we best bij hun terecht kunnen daarvoor. Il y a pas de probleme.

Verder werden we, zorgvuldig op ebola getest. Mannen in witte pakken maten onze temperatuur en keken in de ogen.

In Kayes niks gemerkt van heel de ebolazaak... . met verschillende mensen gesproken die van niks wisten of die het niet geloofden.

Kayes- Bamako was lang, heet en de weg was verschrikkelijk slecht. Daardoor stonden er honderden camions, volgeladen aan de kant. Wielen afgebroken, banden aan flarden... Op die manier krijg je de economie ook op de knieën natuurlijk (veel van die camions komen met essentiële goederen vanuit de haven van Dakar).

In Bamako hebben we Marcel, onze vriend arts en specialist in opleiding, gesproken. Hij heeft op dit moment veel last van het corrupte systeem, zowel bij overheid als universiteit. En Seydou Sidibe, notre ami tiekoroba, kwam zijn pakketje afhalen dat zijn nicht voor hem meegaf. We spraken met beiden opnieuw af over een week of 3.

Nu rust aan een fijne plek aan de fleuve Segou en morgen naar Koutienso. Daar zien we onze familie even terug :-) , alvorens door te reizen naar Côte d'Yvoir. Over 3 weken pikken we dan Marina op Bamako.

Kanbe allemaal en VREDE

Dakar

Zo, er zit weer een etappe op. We verlaten Dakar morgen. En we hebben een paar positieve veranderingen vastgesteld... . Er ligt veel minder afval op straat en strand dan 4jaar geleden. Er is een vuilnisophaaldienst georganiseerd die, voor zover wij kunnen beoordelen, goed functioneert. En wellicht nog belangrijker dan dit feit: het zijn de gewone mensen (vooral vrouwen) die kinderen en jongeren sensibiliseren. Fijn om te zien.

Het is hier erg warm. Ook de mensen hier puffen en zweten. Rond deze tijd van het jaar zijn temperaturen van rond de veertig graden eerder uitzonderlijk.

Ebola leeft hier, en dan vooral in de geesten van de mensen. De ontsmettende gellekes zijn hier in een mum van tijd uitverkocht. De publieke opinie vraagt, eist..., strenge maatregelen tegenover de buurlanden. Grenzen sluiten.

De huidige president Macky Sall is hier met grote meerderheid verkozen maar de meeste mensen voelen zich door hem bedrogen en zijn ontgoocheld in zijn beleid (iets wat ons bekend in de oren klinkt).

Morgenochtend reizen we af naar Mali, door het droge en warme Senegalese binnenland.

Onzen beer heeft geen airco en dat is geen probleem tot de temperatuur de 35 overschrijdt...

AH ja, nog een ding. We hebben op 4 dagen Dakar 5 maal een coupure van de elektriciteit gehad. Tekens van een paar uur. En zonder'plan' of voorafgaande verwittiging. De mensen leven er hier gewoon verder mee.

Wij zijn eigenlijk luxepaardjes.

Vrede

Brompton

Nog vergeten: met een Brompton rijden in Afrika is tot hiertoe een groot succes gebleken. Overal waar we komen moeten we demonstreren hoe die fietsen samen plooien en hoe klein je ze krijgt. Vandaag in St Louis kwamen er mensen in kring om ons heen staan, ook de flikken hadden pret. We overwegen voortaan geld te vragen voor onze vertoningen :-)

Senegal

Saint Louis, gisteren aangekomen. De rit door de Sahara en door Mauretania is prima verlopen. Tot en met Nouakchott. En toen begon het wat moeilijker te lopen. We hoorden dat de grensovergang met Senegal in Diama gesloten was. Wegens gebrek aan een scanner (en die hebben ze nu nodig sinds de biometrische visa zijn ingevoerd). Dus als je met de auto naar Senegal wil kan het enkel via Rosso. En over Rosso lazen we een paar jaar geleden al (Jeroen Bergeijk, mijn Mercedes is niet te koop): 'Rosso is een van de beruchtste grensovergangen van west Afrika, sommigen zeggen zelfs van Afrika tout court, corrupte douanebeambten, omgekochte politiemensen, en tal van sjacheraars die je proberen zo veel mogelijk geld te ontfutselen. Een raad: Rosso is absoluut te mijden'. Maar daar sta je dan, zonder alternatief. Even na Nouakchott werden we al gevolgd door iemand die ons zou 'helpen' bij de overgang. Bij elke politiecontrole kregen we de naam en telefoonnummer van iemand die 'te vertrouwen' was... Soit, we zijn er geraakt en de overgang zelf was een flitsende film van komen en gaan en kantoren en trappen en duistere figuren die je hier en daar heen leiden, en dat alles aan een snelheid dat je moeilijk de vinger aan de pols kan houden. Op een bepaald moment eiste men dat we een waarborg zouden storten voor de auto die we terug zouden krijgen bij de terugkeer... Zover is het gelukkig niet gekomen en we zijn op de overzet geraakt en heelhuids in Senegal aangekomen.

En we zijn beloond met een fijn campement op de hydrobase van St Louis aan de monding van de Senegal.

We rusten en bekomen effe en hebben besloten om Gambia niet aan te doen. Weer de auto uitschrijven uit Senegal en opnieuw in en daarna weer uit .... Het zou te omslachtig worden. We reizen in het weekend naar Dakar en dan via Tambacounda naar Mali. Kayes, Bamako, Sikasso en zo naar Côte d' Yvoir (en nadien weer terug naar Mali natuurlijk...). Kanbe, tot in 't weekend of zo...

We posten later nog een paar foto's van het 'niemandsland' tussen Maroc en Mauretania, van Nouakchott en van het paradijselijke St Louis...

Atlas - Sahara

Onze tocht door de Atlas werd een onvergetelijk avontuur. We hebben cols overwonnen met de Bromptons, hebben bij Berbers thuis gelogeerd (omar en Amina) zie foto en hadden panne met den beer* (onze auto). En dat alles in een fantastisch decor tussen lieve mensen.

Nu zitten we in Sidi Ifni, in het zuiden van Maroc. Onze was hangt te drogen, rustdag vandaag. Morgenochtend vroeg reizen we verder. Via Layoune in de Sahara naar Dakhla en dan naar Mauretanie. We gaan onze tijd nemen en zo veel mogelijk genieten van de dingen, plaatsen en mensen die we op ons pad kruisen. We denken volgende dinsdag of woensdag in Nouakchott te zijn (inch Allah).

Vrede, Gi en Freddy

*de panne: den beer kon er niks aan doen, tank zo goed als leeg gereden en dan per stom ongeluk diesel getankt ipv benzine. Stil gevallen in Amezmiz, vlak voor de plaatselijke garage. De meccano heeft de tank leeggemaakt, filters gekuist en na een uur of 4 konden we weer verder. Kostprijs : 200 Dirham, zo een goeie 20 euro. Choukran.

Tot volgende week

eerste etappe: check!

We zijn aangekomen in Mohammedia, bij Casablanca. Ons kamp opgeslagen en een eerste testrit gemaakt met de Bromptons. Morgen vertrekken we immers naar Marrakech en van daaruit een 4 daagse tocht door de Atlas. De test verliep vlot, Freddy heeft wat kunnen wennen aan Brompie. De overtocht vanuit Algeiciras verliep supervlotjes. Zelfs de douane in Tanger deed niet moeilijk. Over de doortocht in France en Espana kunnen we kort zijn. Prachtig natuurschoon maar Spanje wordt snel armer... Meer meisjes langs de baan die zich aanbieden voor een centje, lege wegen... We proberen af en toe een fototje te posten en laten ons weer horen (lezen) na de Atlas tocht. Inch Allah. Onze Subaru Forrester van 2000 doet het prima, ons kampeermateriaal voldoet, onze gezondheid is prima en we slanken elke dag wat af... Ah ja, nog 1 ding. Het is hier in Marroco moeilijker om aan een pintje te geraken dan 4 jaar geleden. Maar intussen hebben we de weg gevonden en zijn de eerste Flags in den mens. Vrede! Freddy en Gi

Mali, Burkina. L' Afrique de l'Ouest comme elle est

Wat maakt het uit? Mali, Burkina, Senegal... Overal wonen er mensen.Liefst invrede, in armoede, maar altijd met een bewondenswaardige levensvreugde en moed.

Onze reis zit er weer bijna op, voor een paar maand. In Mali hebben de mensen ons verteld dat ze bang zijn (plus de peur que du mal...) maar hoop hebben op een goede afloop. We hopen dat ze niet te naief zijn, ze zijn vol vertrouwen dat 'hun' leger en 'hun' overheid de zaken gaan regelen.

In Burkina Faso maken de mensen zich zorgen over de toestand in Mali. Ze beseffen maar al te best dat er risico's zijn voor de gehele regio. In vrijwel elke stad zijn er Malinese 'vluchtelingen'.

Het regenseizoen is 'goed' geweest. Eerder teveel regen dan te weinig maar de velden staan dik - bijna rijp, en vol.

Onze auto heeft zich prima gedragen, 1 lekke band was ons deel en toen bleek het reservewiel ook plat. Maar op 20 minuutjes was de zaak geregeld. Il y a pas de probleme! En 1 boete, bij het binnenrijden van Ouaga reden we 70km per uur. Op een viervaksrijbaan. En dat we de meest voorzichtige en TRAGE bestuurders van Burkina waren geweest, daar had de politie geen oren naar. Maar ok, 12000 CFA is het einde van de wereld niet - een goeie 18 euro - we troosten ons dat we hebben bijgedragen aan de afbetaling van de enige snelheidscamera van het land.

Kanbé allemaal. We zijn nog niet weg maar we zijn er spoedig terug, hoe dan ook.

PS: We hebben nog wat extra fotokes op de blog gezet en... we zien nogal op tegen al dat gezever bij ons over de gemeenteraadsverkiezingen. Vive le Capitaine: Thomas SANKARA