Even over Segou, één van de toeristische plaatsen in Mali…..alle mensen die van het toerisme leefden, zijn enorm achteruit gegaan. Harouna, een poliopatiënt, die gebruik maakt van een handfietsrolstoel (dat is waarschijnlijk niet het juiste woord) had al enige tijd platte band, is genoodzaakt zijn rolstoel toch te blijven gebruiken en heeft dus ook het wiel naar de knoppen gekregen. Nu zijn de onkosten zo groot dat hij het niet meer kan betalen.

Op hetzelfde moment verblijft de president en zijn groot gevolg in de stad maar die loopt natuurlijk niet even rond om handjes te schudden en te vragen hoe het met Harouna met de pet gaat….

Onderweg van Segou naar Koutienso moeten we een hele omweg maken om de president en zijn belachelijk groot gevolg door te laten. Aangekomen in Koutienso is het een blij weerzien met de vrienden.

’s Anderendaags meteen naar Josephine en haar weeskinderen. Ze heeft nu een verbannen vrouw met 2 kleuters opgevangen. Het is niet duidelijk waarom deze vrouw door haar man verjaagd werd maar in ruil voor wat huishoudelijk werk kan ze op het erf van Josephine verblijven. Met de kinderen gaat het goed naar Malinese normen.

In het dispensarium en de materniteit is er ook een hartelijk welkom. Sommige families zijn uitgebreid en er hebben huwelijken plaats gevonden. Er zijn dit jaar ook ontzettend veel malariagevallen…… De harmattan zorgt voor een stofferige wind die ook de luchtwegen aantast…..

Zondag gingen we op bezoek bij de familie van Marcel in San. Nadien een bezoek aan het Centre pour la promotion féminine, een centrum waar vrouwen kunnen leren lezen en schrijven en nadien ook leren naaien en stikken. Op die manier leren ze voor zichzelf te werken, hun kinderen komen gewoon mee naar de les.

In Koutienso worden de speeltuigen in de Jardin d’enfants afgeschuurd en geschilderd. Gi en Freddy zijn er een paar dagen zoet mee.

In de lagere school zien we veel minder kinderen dan de jaren voordien…dat moeten we nog even uitzoeken, de komende dagen!

Het is steeds een plezier om deze mensen opnieuw te ontmoeten, iedereen heeft het moeilijk maar krabbelt elke dag wat bij mekaar om te overleven en toch blijven de meesten goedgezind en bewaren ze hun gevoel voor humor.

Warme groetjes en een beetje zon voor de Belgen!