Een bewogen heenvlucht

Na de confrontatie met para’s, politie en privé veiligheidsdiensten in Brussel-Zuid, kunnen we tijdig vertrekken met de Thalys richting Parijs. De Parijse luchthaven is één en al chaos. Bagage deponeren kost ons meer dan een uur en dan moeten we nog door douane en politie, hetgeen ons ook nog een klein uur kost. Heel weinig personeel en vele ongeduldige, (lees angstig om vlucht kwijt te zijn), passagiers. Net op het nippertje konden we nog aan boord.

De landing in Cotonou bleek niet mogelijk omdat er een defect vliegtuig van Brussels Airlines de landingspiste versperde…..dan maar een driekwartier boven Cotonou gecirkeld (de zee – de lichtjes van Cotonou, de zee- de lichtjes van Cotonou,…). Toen was de brandstof bijna op en zijn we doorgevlogen naar Lomé, Togo. Bijgetankt en even later (toch weer een extra uur) mochten we terug naar Cotonou. Weer aanschuiven om door de douane te geraken, enz. Aangekomen in ons huurhuisje, konden we toch nog even bekomen met een frisse Castel (lokale pils) en dan naar een snikheet bed en veel vocht in de lucht. Zweten…!!!. Snikheet en veel vocht in de lucht….dat wordt weer aanpassen!

Deel 2

Marcel

Onze afspraak met Marcel bestaat voornamelijk uit luisteren, beamen en toch nog even schrikken van de omstandigheden waarin hij vorig academiejaar heeft doorgebracht. Hij heeft het enorm moeilijk gehad, wil daar niet te veel over uitweiden omdat hij weet dat we al heel erg ons best doen.

Daarna volgen de verhalen over de stages, de avonturen van het co-assistentschap als student gyneco en de bijhorende frustraties. Even naar de prof om wat feedback te krijgen, zit er hier niet in. Het is wijzer om te slikken en te zwijgen want de machtswellust is hier toch nog heel sterk aanwezig!

Marcel zal dit jaar 3 interuniversitaire diploma’s proberen halen op verzoek van het diensthoofd/ hoogleraar gyneco omdat bv. de dienst neonatologie niet in ieder ziekenhuis aanwezig is, moet de gynecoloog ook over neonatologische capaciteiten beschikken. Idem dito voor echografie en behandeling van fistels.

Marcel is ook al volop bezig met de organisatie van het derde jaar: tijdens het derde jaar worden de beste kandidaten naar Frankrijk of een land naar keuze gestuurd om er stage te lopen. Hij zal het toelatingsexamen meedoen voor de stage in Frankrijk (er worden maximum 2 kandidaten toegelaten) en anderzijds ook polsen of er in Franstalig België mogelijkheden zijn. Marcel heeft al heel wat opgeofferd voor zijn studie en is vastberaden ‘er te geraken’!

Deel 3

Benin

Een van de eerste zaken die opvallen aan Benin is dat er geen huisvuil rondslingert in de straten. Hier en daar zie je wel een hoop vuil samen geveegd liggen maar in het algemeen zijn de straten netjes. Een groot verschil met Mali. We leren dat alleen de straten van de iets rijkere Beninezen proper zijn omdat het ophalen van vuilnis moet worden betaald. Een tweede zaak is dat er hier minder politiecontrole is op de weg. Hier kan je rustig door de stad rijden zonder tegengehouden te worden voor een of andere fictieve controle. Dat is in Mali ook helemaal anders.

Een bezoek aan Ganvié, een paaldorp net boven Cotonou, in het grote meer. Mensen leven er van een klein beetje toerisme en vooral van de gesmokkelde benzine die ze met kleine bootjes gaan halen in Nigeria. We hebben enkele bootjes zien vertrekken ….als die gevuld moeten terugkomen, zullen ze net niet zinken. Alles in Ganvié gebeurt op het water, het wordt dan ook het Afrikaanse Venetië genoemd.

Overal langs de weg staan geknutselde kraampjes met allerlei vormen van flessen, gevuld met benzine.

Deel 4

Ouidah

Een van de drie belangrijkste West-Afrikaanse havens van waaruit de slaven “geëxporteerd” werden is Ouidah! We hebben de slavenroute gewandeld, vanaf het marktplein waar ze uitgestald en verkocht werden, via het huis waarin ze 2 weken werden vastgehouden in mensonterende omstandigheden (geen licht, amper lucht en net genoeg plaats om naast mekaar te zitten…alle behoeften zomaar laten lopen en één maal daags kregen ze een beetje te eten. Dit alles om te gewennen aan de minstens 2 maanden durende overtocht in het schip, richting Amerika. Hier en daar staat ook nog een standbeeld van de rebellerende slaaf: in kniezit en met een bit tussen de tanden dat werd vastgeknoopt met een touw rond de nek. Handen en voeten uiteraard samengebonden. Ongelooflijk dat er toch nog mensen zijn die de tocht overleefd hebben.

Deel 5

Internet

Tja, internet is hier een probleem. De mensen vertrouwen hier vooral (enkel?) op het mobiele netwerk van hun gsm. Erg traag en voor de meeste Beninsen (zo schrijf je dat correct, naar verluidt) te duur. Op dit moment lukt het min of meer via een geleend wifi toestelletje dat werkt met een simkaart.

Tot slot nog een oproep voor de mensen die dit jaar nog een bijdrage willen/kunnen leveren voor de projecten en voor de studie van Marcel (met fiscaal attest). Zie Https://facebook.com/Sogoma.in.Mali. Je hoeft geen facebook te hebben om onze pagina te kunnen raadplegen. Ook te vinden op www.LzG.be > projecten > Sogoma

Vrede en tot binnenkort met wat foto's... Maar daarvoor hebben we krachtiger internet nodig.

Marina en Gi en Freddy