We gaan ze missen, de uitgebreide en telkens zeer welgemeende, begroetingen van de Malinezen...

De Malinezen tout court. Met hun enorm gevoel voor humor en hun ongekende vriendelijkheid. Met hun miljoenen brommerkes en met hun aftandse auto's en bussen. Met hun ongelooflijke moed om ondanks de schrijnende armoede, de malaria, de aids, het stof, de droogte en sinds kort ook de Europese boycot wegens vermeend terrorisme te blijven vechten, lachen en graag leven. Met hun legendarische eerlijkheid (ter illustratie hierbij cursief een mooi Malinees verhaal dat we zelf mochten beleven). Toen we in Ségou de bus namen naar Mopti (die bus uit een van de vorige verhalen) moesten we 2 keer overstappen wegens ernstige pannes. Met bagage en brandstof en alles. Goed voor zo'n uur of 3 in de blakende zon op het plein van een busstation. Omdat we afspraken hadden in Mopti en omdat ook de derde bus die arriveerde er zeer ‘fatigué' uitzag besloten we onze bagage uit de bus te halen en een taximan te zoeken die ons tegen een redelijke prijs wou vervoeren. Toen we 's avonds in Mopti aankwamen (een goeie 500 km verder, pikdonker intussen) merkte ik dat ik de zak met 2 laptops - die ik vanuit België had meegenomen voor de directeur van een weeshuis in Mopti - was vergeten. Wellicht op het plein van 't station laten staan.

Zo'n busstation in Mali is niet te vergelijken met eentje hier. Het wemelt daar van het volk, reizigers, bedelaars, verkopers, dakloze kinderen, ... Ik had mezelf voor de kop kunnen slaan maar de laptops was ik dus kwijt. De taximan in kwestie zei dat hij 's anderendaags wel eens zou gaan kijken in het station (hij bleef overnachten in Mopti). Vanuit Mopti zijn wij naar de Dogon vertrokken. Toen we 4 dagen later terug in Mopti aankwamen in het ViaVia hotelleke had de directeur daar een telefoontje gekregen van een taximan uit Ségou. De man was inderdaad naar het station gaan kijken en iemand had daar een zak met 2 laptops aan de balie afgegeven. De taximan heeft vervolgens heel wat moeite gedaan om ons op te sporen, en het is hem gelukt. Na een goeie week hadden we de laptops terug!!!

We hebben de man een flinke fooi gegeven en uitvoerig bedankt. Hijzelf vond het nogal normaal dat we PC's terug hadden. ‘On ne vol pas au Mali' zei hij.

Het ‘Festival sur le Niger' was eigenlijk een perfecte afsluiter van een intense en deugddoende reis. Enorme vertragingen in het programma en een zeer slechte geluidsinstallatie, maar wat een sfeer! Meer dan eens kwamen mensen ons zeggen ‘allee toubabou - il faut bouger!'.

Tijdens onze laatste dagen in Bamako hebben we nog een microkredietje kunnen afsluiten (dankzij de respons van heel wat volgers van deze blog, nogmaals merci daarvoor). Mariam is een alleenstaande mama met 2 kindjes die overleeft door vloeibare zeep te verkopen. Het was haar grote droom om een restaurantje te openen en ze heeft de afgelopen jaren al wat materiaal verzameld daartoe. Ontbrak alleen een startkapitaaltje. We hebben haar kunnen op weg zetten en ze liet intussen al weten dat ze een geschikte locatie vond... .

Rest ons alleen nog alle volgers, lezers, vrienden en symphatisanten van ons blogske te bedanken. Ik ga de blog nog even aanhouden en de volgende weken nog wat foto's proberen plaatsen.

PS: Het is hier in België zo ontzettend rustig en goed georganiseerd. Bijna vervelend zelfs.

Allemaal een warme knuffel!

Kanbé

Omar Coulibaly en Mokhtar Diallo